Toen de eerste iPhone in werd gelanceerd, was het een technisch wonder – maar programmeren ervoor was allesbehalve eenvoudig. Voor veel ontwikkelaars waren de beginjaren van iOS (toen nog “iPhone OS”) zowel spannend als frustrerend. Met een gloednieuw platform kwamen ook gloednieuwe problemen, en wie er vroeg bij was, ontdekte al snel dat apps bouwen voor de iPhone totaal anders was dan programmeren voor desktopsoftware.
Geheugen: een constante strijd
Het grootste hoofdpijndossier? Geheugenbeheer. De eerste iPhones hadden slechts 128 MB RAM, en maar een deel daarvan was beschikbaar voor je app.
Elke afbeelding, elk geluid en elk object moest zorgvuldig beheerd worden: vergat je een object vrij te geven, dan kreeg je een geheugenlek; gebruikte je te veel tegelijk, dan sloot het systeem je app zonder waarschuwing af.
Destijds bestond Automatic Reference Counting (ARC) nog niet, dus ontwikkelaars moesten handmatig retain en release gebruiken.
Eén fout leidde tot crashes, en het debuggen van geheugenproblemen was dagelijkse kost.
Geen multitasking (in het begin)
In de eerste versies van iOS draaide er maar één app tegelijk. Drukte je op de Home-knop, dan sloot je app volledig. Ontwikkelaars moesten hun apps zo bouwen dat de status direct werd opgeslagen. Kreeg een gebruiker een sms of telefoontje, dan moest de app exact herstellen waar deze gebleven was. Voor games of apps die achtergrondtaken nodig hadden, was dat een enorme uitdaging.
Beperkte API’s en mogelijkheden
Tegenwoordig hebben iOS-ontwikkelaars duizenden API’s tot hun beschikking. Maar in had je niet eens toegang tot de camera. Er was geen copy-paste, geen pushmeldingen en geen achtergrondtaken. Functies die nu vanzelfsprekend zijn, waren toen onmogelijk. Dit dwong ontwikkelaars creatief te zijn: veel apps beperkten zich tot één duidelijke functie – precies zoals Apple het wilde.
De App Store-goudkoorts – en afwijzingen
Met de opening van de App Store in brak de beroemde “App Gold Rush” los. Maar succes was niet gegarandeerd. Apple’s reviewproces stond bekend als streng en ondoorzichtig: apps werden afgewezen vanwege private API’s, slechte prestaties, of om vage redenen. Ontwikkelaars moesten vaak grote delen van hun code herschrijven om goedkeuring te krijgen.
Wat we leerden
- Wees efficiënt. Geheugen was schaars, dus optimaliseren was cruciaal.
- Houd het simpel. Beperkte API’s zorgden ervoor dat apps vaak één ding heel goed deden.
- Blijf flexibel. Apple veranderde de regels en API’s voortdurend; wie niet meebewoog, bleef achter.
De basis voor nu
Veel van die uitdagingen zijn inmiddels verdwenen: ARC regelt geheugenbeheer, multitasking is standaard en het aantal API’s is vrijwel eindeloos. Maar de lessen uit die tijd blijven relevant: optimaliseren, versimpelen en voorbereid zijn op verandering. De vroege worstelingen hebben iOS gevormd tot wat het nu is – en een generatie ontwikkelaars gevormd die leerde het maximale te halen uit minimale middelen.